Εκεί που εσείς βλέπετε διαφορές εμείς βλέπουμε ανθρώπους

Εγώ δεν έχω φίλο gay ούτε είμαι από εκείνους που δεν τους νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του αρκεί να μένει εκεί. Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι –όλοι ανεξαιρέτως– και μάλιστα καλοί και δε βλέπω διαφορά ανάμεσα σε ένα ετερόφυλο ζευγάρι που δείχνει δημόσια την αγάπη του κι ένα ομόφυλο. Δε βλέπω φύλο, φυλή ή προτιμήσεις όταν κοιτάω ανθρώπους, κατάλαβες; Βλέπω ψυχές, βλέπω μυαλά, βλέπω αισθήματα. Εσύ τι βλέπεις;

Γιατί επικρίνεις την επιλογή τους; Εσύ διάλεξες ποιον θα ερωτευτείς; Γιατί τα βάζεις μαζί τους κι όχι μαζί μου; Ή μάλλον, μπορεί και να τα έβαζες και μ’ εμένα γιατί είμαι γυναίκα κι αυτό στο μυαλό σου με τοποθετεί σε ένα κουτάκι που έχει σαφείς οδηγίες για το πώς πρέπει να φέρομαι, να μιλάω, να ντύνομαι. Το σάπιο σου κουτάκι έχει σαφείς κι απόλυτες οδηγίες ακόμα και για το τι θα πρέπει να ονειρεύομαι και μέχρι πού μπορώ να φτάσω, μόνο που δεν υπολόγισες πως άνθρωποι σαν εμένα, άνθρωποι σαν εκείνους που κατακρίνεις διαρκώς, είμαστε μεγαλύτεροι απ’ τα σαθρά σου πλαίσια.

Διεμφυλικοί ή transsexual, gay, λεσβίες κι άλλες ονομασίες γιατί πρέπει να τους κατηγοριοποιήσεις. Μα σκέψου λίγο, πρέπει όντως ή αυτό θες γιατί σε βολεύει; Είναι εύκολο να πεις ο «μαύρος», ο «χοντρός», ο «κοντός» κι ύστερα να επιχειρηματολογήσεις λέγοντας «μα αυτό είναι, δες!» γιατί πράγματι, όλα αυτά τα επίθετα ανήκουν στην εξωτερική τους εμφάνιση· κάνει όμως αυτό την περιγραφή σου κόσμια; Την κάνει ηθική; Σε κάνει να μοιάζεις με άνθρωπο ή με έναν ακόμα κάφρο που δε βλέπει πίσω απ’ το εμφανές;

Μην ακούσω πάλι ότι «έγινε όλο αυτό της μόδας». Καμία μόδα. Επειδή οι άνθρωποι έπαψαν να κρύβονται, επειδή διεκδικούν ίσα δικαιώματα, επειδή δεν παριστάνουν κάτι άλλο για να νιώθεις εσύ καλά, το αποκαλείς «μόδα» για να το μειώσεις. Λοιπόν, μόδα είναι τα ρούχα, τα παπούτσια, τα αξεσουάρ, τα έπιπλα, τα σπίτια. Μόδα είναι το κινητό σου, μόδα είναι το κούρεμά σου. Δεν είναι μόδα ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Δεν είναι μόδα η ανάγκη να είσαι άλλο φύλο από αυτό που είναι το σώμα σου. Δεν είναι μόδα ούτε αρρώστια. Και περισσότερο απ’ όλα δεν είναι ντροπή.

Δεν είναι ντροπή να αγαπάς. Δεν είναι ντροπή να είσαι τρυφερός. Δεν είναι ντροπή να επιδιώκεις να αλλάξεις κάτι που δε νιώθεις δικό σου σε κάτι που ταιριάζει με εσένα. Ας πάψουμε να ενοχοποιούμε αυτούς τους ανθρώπους. Ας πάψουμε να είμαστε τόσο δήθεν πουριτανοί, τόσο συντηρητικοί και τόσο φαινομενικά –και μόνο– ηθικοί. Θες να είσαι ηθικός; Αποδέξου τους ή αν δεν αντέχεις να τους αποδεχτείς, σώπα. Δικό τους το κορμί, δική τους η ζωή, δική τους η επιλογή. Ήρθε εσένα να σου πει κανείς πώς να ζήσεις; Αυτό είναι το θέμα σου; Επειδή εσύ καταπιέστηκες γυρεύεις να καταπιέσεις και τους άλλους;

Δεν πάει έτσι. Καθένας έχει δικαίωμα να ζήσει όπως θέλει, αρκεί να μην κάνει κακό στον συνάνθρωπο. Δε βλέπω να κάνουν κακό οι άνθρωποι αυτοί, μάλλον η κοινωνία μας κάνει σε αυτούς -έμμεσα ή άμεσα. Ακόμα και τώρα που αναγνωρίστηκαν κάποια δικαιώματά τους, νομικά τουλάχιστον, συνεχίζουν να βρίσκονται στο στόχαστρο. Όχι γιατί είναι διαφορετικοί. Δεν είναι διαφορετικοί. Στο ίδιο είδος ανήκουμε, για ποια διαφορά μιλάμε; Βάλλονται γιατί είναι η «εύκολη λεία». Είναι ο σάκος του μποξ για την κακία των μικρόψυχων. Θα βγάλουν λίγη χολή, θα εναποθέσουν το μίσος τους πάνω σε κάποιον άλλο γιατί αυτό το μίσος που τρέφουν οι ίδιοι στις ψυχές τους τούς τρώει.

Μέχρι πότε; Μέχρι πότε θα πολλαπλασιάζουμε το μίσος και γιατί; Δεν κουράζει; Δε φθείρει; Ως πότε θα πολεμάς νεφέλες και θα βράζεις μέσα σου; Σταμάτα. Κοίτα τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Τι έχεις να χωρίσεις; Τι σε αφορά τι θα κάνει στη ζωή και στο κορμί του; Το ψωμί σου τρώει; Κοίτα τον, ρε! Σαν εσένα είναι. Διψά να νιώσει ελεύθερος. Διψά να αγαπηθεί. Διψά να γίνει αποδεκτός. Διψά να νιώσει ευτυχισμένος. Δε σου ζήτησε κάτι πέραν του αυτονόητου. Να αντιμετωπίζεται ισότιμα και να έχει τις ίδιες ευκαιρίες.

Είμαστε πίσω σαν κοινωνία. Ναι, μέσα στην εκπαίδευση χάσαμε την παιδεία μας. Στην προσπάθειά μας να μάθουμε, να ειδικευτούμε, να προοδεύσουμε, κάπου ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας. Κάπου γίναμε γρανάζια του συστήματος κι απλά ακολουθούμε κανόνες. Πάνω, όμως, απ’ τους κανόνες, πάνω απ’ τους νόμους θα έπρεπε να στέκει η συνείδησή μας. Θα έπρεπε πριν την όποια μας κίνηση να διερωτόμασταν  αν με αυτή την πράξη βελτιώνουμε τη ζωή κάποιου ή τον βλάπτουμε κι ανάλογα με την απάντησή μας να ακολουθούσε κι η δράση μας.

Δε με νοιάζει το φύλο σου, δε με νοιάζει το χρώμα σου ή η φυλή σου. Δε με απασχολεί με ποιον κοιμάσαι και ποιο ξυπνάς. Με νοιάζει να είσαι καλός άνθρωπος. Όσο καλύτεροι άνθρωποι είμαστε, τόσο καλύτερος θα γίνει κι ο κόσμος μας. Αυτό είναι το ζητούμενο, εξάλλου. Ν’ αφήσουμε μια κοινωνία καλύτερη απ’ ό,τι τη βρήκαμε. Κι αυτό δε γίνεται με μίσος. Θέλει αποδοχή και καλοσύνη.

Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

(Πηγή)