Ο “κήπος του θανάτου” βρίσκεται στην Αγγλία
Φαινομενικά ο κήπος στο Alnwick Castle της Αγγλίας δεν διαφέρει σε τίποτα από πολλούς άλλους κήπους που συναντά κανείς σε τέτοιου είδους αξιοθέατα. Η διαφορά όμως είναι ότι όλα τα φυτά εκεί μέσα μπορούν να σε βλάψουν ή να σε σκοτώσουν! Και είναι πολλά..
Πως ξεκίνησε όλο αυτό;
Η δούκισσα του Νορθάμπερλαντ της Αγγλίας, αφού πέθανε ο αδελφός της, κληρονόμησε το τωρινό της αξίωμα. Το αξίωμα όμως πήγαινε πακετάκι με μονοκατοικία σε περιοχή φιλέτο και σε μια τεράστια οικοπεδάρα.
Ε, βασικά δεν ήταν μονοκατοικία. Για την ακρίβεια ήταν ένα κάστρο. Το ίδιο κάνει όμως. Δεν λένε ότι το σπίτι ενός ανθρώπου είναι το κάστρο του;
Το συγκεκριμένο, μάλιστα, κάστρο, μπορεί να είναι γνωστό στους φίλους του Harry Potter αφού χρησιμοποιήθηκε για τα γυρίσματα των σχετικών ταινιών.
Η δούκισσα, όμως, θα έβαζε εκεί καμιά γλαστρούλα να ποτίζει ή κάνα μποστανάκι; Φυσικά και όχι. Σε ένας μέρος της τεράστιας αυτής έκτασης έφτιαξε το Poison Garden. Ένας κήπος που φιλοξενεί πάνω από 100 φυτά τα οποία είναι δηλητηριώδη – το καθένα με τον δικό του τρόπο.
Σε κάποια εάν καταναλώσεις τους καρπούς τους ή τα φύλλα τους σε πάνε τέσσερεις, σε άλλα με ένα μόνο άγγιγμα παθαίνεις εγκαύματα τρίτου βαθμού, και υπάρχουν και μερικά που αρκεί μόνο να περάσεις από κοντά τους για να αρχίσεις να αισθάνεσαι ζάλη και άλλα ευχάριστα. Γι’ αυτό κιόλας στα τελευταία, έχουν τοποθετήσει ένα παγκάκι κοντά για να κάθεσαι, καθώς μπορεί να συμβούν 2-3 τέτοια επεισόδια κάθε εβδομάδα.
Λουλούδια για την κυρία; Καλύτερα όχι.
Πάρτε για παράδειγμα την Άτροπο την Ευθαλεία. Δεν είναι τυχαίος ο συσχετισμός με την μοίρα την Άτροπο του παρελθόντος, αφού εάν το καταναλώσεις μπορεί να γίνεις παρελθόν.
Συγκεκριμένα, βγάζει κάτι σαν μούρα τα οποία μπορεί να φαίνονται ωραία στο μάτι, αλλά η δόση από τρία τέτοια μούρα είναι ικανή να σκοτώσει ένα παιδί. Είναι γνωστή με τα ονόματα μπελαντόνα (belladonna), θανάσιμος στρύχνος (deadly nightshade), μούρα του διαβόλου (devil’s berries), κεράσια του άτακτου ανθρώπου (naughty man’s cherries), κεράσια θανάτου (death cherries), όμορφος θάνατος (beautiful death), βότανο του διαβόλου (devil’s herb).
Οι παρενέργειές του περιλαμβάνουν παραλήρημα και παραισθήσεις. Χρησιμοποιούταν, ωστόσο, και για θεραπευτικούς σκοπούς με την κατάλληλη δόση (από το φυτό αυτό προέρχεται η ουσία ατροπίνη που χρησιμοποιούν στα νοσοκομεία).
Επίσης, στα ρωμαϊκά χρόνια οι γυναίκες έριχναν μερικές σταγόνες από το φυτό αυτό στα μάτια τους, καθώς επέφερε διαστολή στην κόρη. Κάτι που τότε θεωρούταν σύμβολο ομορφιάς γιατί είχες μεγαλύτερα, πιο εκφραστικά μάτια κλπ. Βέβαια, μακροπρόθεσμα τυφλώνονταν, αλλά δε βαριέσαι, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.
Σε άλλα δηλητηριώδη φυτά υπάρχει και μια ιστοριούλα να τα συνοδεύει, όπως για παράδειγμα στο Ακόνιτο (Aconitum Napellus).
Εδώ μπορεί κανείς να μάθει για την φόνισσα με το κάρρυ. Μία Ινδή στην Αγγλία της οποίας ο σύζυγος την παράτησε για μια πιτσιρίκα. Εκείνη, για να τον εκδικηθεί, του ετοίμασε ένα γεύμα – μπόμπα. Είναι που είναι το ινδικό όπως είναι, του ριξε μέσα και το φαρμάκι από το φυτό και πήγε να βρει τον Κρίσνα ο άντρας.
Γυναίκες, μην παίρνετε ιδέες.
Όχι βίον αλλά θάνατον ανθόσπαρτον
Το αγαπημένο φυτό, όμως, της δούκισσας, είναι η Μπουργκμάνσια ή αλλιώς Σάλπιγγα των Αγγέλων λόγω σχήματος των ανθών της. Επίσης θανατηφόρο σε μεγάλες ποσότητες.
Σε μικρές ποσότητες όμως είχε άλλα αποτελέσματα. Οι κιουρίες της Αγγλίας το βάζανε, λέει, στο τσάι τους ίσα-που και τριπάρανε. Άλλος πάλι, μετά από χρήση και λόγω της παραισθησιογόνας αντίδρασής του, πήγε και ακρωτηρίασε το λιλί του και τη γλώσσα του.
Άκου εκεί να δεις.
Ο εν λόγω κήπος έχει και ορισμένα φυτά από τα οποία προέρχονται και οι ναρκωτικές ουσίες όπως η κάνναβη και η κοκαΐνη. Αυτό, λέει, για να βλέπουν τα παιδιά και στα πλαίσια της ενημέρωσης για τα ναρκωτικά. Τώρα δεν ξέρω πως μπορεί αυτό να βοηθήσει δεδομένου ότι πλέον θα έχουν το know-how, αλλά τέλος πάντων. Έτσι λέει η ντούτσες και ας τα θεωρούμε εμείς ντούτσες-μπλε.
Πάντως ο κήπος μετράει. Καλύτερος από τον δικό μας βοτανικό κήπο. Από μακριά και αγαπημένοι όμως!
Πηγή1 , Πηγή2, Πηγή3, Πηγή4, Πηγή5