9 ελληνικά τρολ-συγκροτήματα για να καείς

 

Άκυροι στίχοι, τρολ, βωμολοχίες και προστυχιές, λογοκρισία μηδέν και γενικά οτιδήποτε θα έκανε την σύγχρονη ελληνίδα θείτσα να κοκκινήσει και να κλείσει με το χέρι της το ανοιχτό της στόμα, σοκαρισμένη από αυτό που μόλις άκουσε.

Αυτός θα μπορούσε να ήταν ένας αδρός ορισμός ενός τρολοτράγουδου. Και ίσως, οι φαινομενικά κενοί νοήματος στίχοι, να αποσκοπούν σε αυτό. Να δώσουν, δηλαδή, μια λεκτική σφαλιάρα στην συντηρητική και καθώς-πρέπει κοινωνία. Να σπάσουν την όμορφη εξωτερικά φούσκα του τρίπτυχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια για να φανεί από μέσα η σαπίλα της.

Με λίγα λόγια, να σοκάρουν την θείτσα.

Όταν τα Ημισκούμπρια μιλούσαν για τον “Κύρη του σπιτιού”, δεν θα μπορούσαν να απεικονίσουν καλύτερα το στερεότυπο της ελληνικής πατριαρχικής οικογένειας.

 

Ομοίως και οι Ροζ Ακρίδες όταν βγαίνουν και βροντοφωνάζουν “Είμαι πουτ@να”. Δεν τσιγκλάνε απλά τα μικροαστικά αντανακλαστικά, τους βάζουν φωτιά και τα καίνε.

“Είμαι πουτ@νά, το λέω δυνατά, γουστάρω να γαμ..μαι, με γέρους και τεκνά -α -α”

 

Πούτ*ες, μου*ιά, ψω*ές, βυ*ιά. Οι ροζ ακρίδες έχουν μια έφεση στα προστυχόλογα και δεν τα λυπούνται καθόλου. Διασκευή γνωστών ελληνικών και ξένων τραγουδιών τα οποία εκπορνεύονται πλήρως σε ένα πανηγύρι σεξουαλικής απελευθέρωσης. “Πριγκήπισσα Χύση”, “Θέλω να τον φάω”, “Η πιο πουτ@να”, είναι μόνο μερικά από τα κομμάτια τους.

 

Την γλώσσα στη mainstream σκηνή βγάζουν οι Masturdon, με παρωδίες σκυλάδικων όπως το παρακάτω:

 

Ωμή καφρίλα

Βέβαια, δεν κουβαλάνε όλα τα τραγούδια έμμεσους συμβολισμούς. Βασικά, αυτή ίσως να είναι και η μειοψηφία.

Όλη αυτή η χυδαιολογία, ενίοτε ξεφεύγει από τα πλαίσια του, ας πούμε, αντιδραστικού, και γίνεται αρκετά επιθετική βγάζοντας αρκετές δόσεις σεξισμού στο όνομα της “καφρίλας”.

Καφρίλιον

“Το μόνο που σκέφτομαι είσαι συ μωρό μου, πεσμένη στα τέσσερα κατάμεσής του δρόμου, να βλέπω στα μάτια σου απέραντο τον πόνο, καθώς την κιθάρα μου στον κώλο σου την χώνω”

 

Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Marillion, καθώς και οι Καφρίλιον έχουν να επιδείξουν (ή να ε-πηδήξουν) αξιόλογες ροκ μπαλάντες με ελαφρώς διαφορετικό στίχο (“όπου και να’σαι, στα @@ μου”, “ένα τσιμ*ούκι, αυτό επιζητώ”). Φουλ σεξουαλικά υπονοούμενα (εχμ.. δεν ξέρω κατά πόσο βέβαια αποτελεί υπονοούμενο το “θα έρθω να σου σκίσω τον πρ*κτό”). Έχουν γενικά ένα ύφος ωμό και κάφρικο.

 

Επίσης με επιθετικό ύφος σαν τους Metallica, έρχονται οι Μετάληρα. Εξώφυλλο δίσκου εναρμονισμένο με το λογοπαίγνιο του ονόματος, το οποίο γαμάει (ή και γαμιέται). Το συγκρότημα δεν υστερεί βέβαια ρομαντισμού με τραγούδια όπως το “.. να γ@μήσω στο Nissan”.

“Μου πρηξες τα @@, μου τα’κανες βυ*ιά”

 

 

Και μιλώντας για μέταλ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Ανώριμοι.

“Στο πρώτο ραντεβού βρωμάει η ανάσα σου τζατζίκι, μου ήθελες και γκόμενα αλήτη, βρωμερό σκουλήκι”

 

Όταν βλέπεις μεταλάδες με την ονομασία “Anorimoi” με γραμματοσειρά metallica και κάτω από το τραγούδι βλέπεις τα ονομάτα:

Lyrics: Trampakoulas

Music: Necropethamenos

…μπορείς να φανταστείς τι σε περιμένει.

Μέταλ παρωδίες με μπόλικο αυτοσαρκασμό και χιούμορ.

 

Τρολολολολ

Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους όμως, τα τραγούδια αυτά βγάζουν αγνό και καθαρό χαβαλέ. Παρωδίες, χιούμορ, τρολ και το γελοίο, το κουφό. Αυτό που θα σε κάνει να γελάσεις και να πεις “ό,τι να’ναι”.

Το πλοκάμι του καρχαρία

“Ο δρόμος του ninja είναι γεμάτος δυσκολίες… και γιαούρτι”

 

Ένας σουρεάλ μελωδικός συνδιασμός punk και metal που μπορεί να έχει και λίγο μπουζούκι στο ενδιάμεσο ή και λίγο έντεχνο (βλ. Πυξ Βλαξ vs Κωρν). Όσο για τον στίχο; Τι να πει κανείς εδώ… “Ω, έλατο, ω, έλατοοο, το πεύκο σε γ@μάει”. Δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα και αυτή είναι όλη η μαγεία! Αληθινά μικρά αριστουργήματα!

 

Για νίντζα όμως τραγουδούσε και ένα θρυλικο συγκρότημα των 90s:

Tsopana Rave

 

 

Μπλιαχ 166

Με πανκ ήχο σαν τους blink 182, είναι η Μπλιαχ 166. Πραγματικά γαμάτη μουσική την οποία θα την έβαζα στο αμάξι αν δεν ακούγονταν από πίσω τα λόγια “είσαι ένα τσουλί, ψάχνεις για νταβατζή”. Τα κομμάτια τους; Πολλά και διάφορα. Ο ύμνος του ποδολάγνου με το “πατουσάκια”, η ωδή στο σουβλάκι με το “σουβλάκι με πίτα” και άλλα.

 

Αστεία, γελοία, με μηνύματα ή χωρίς, τα τρολ συγκροτήματα παρουσιάζουν ενδιαφέρον.  Αν ζούσε ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο λαογράφος του αντισυμβατικού και του τρολ, ίσως να κατέγραφε σε βιβλίο τους στίχους αυτούς και να τους έβαζε δίπλα από τις “Παροιμίες του υπόκοσμου”.

Πάντως εμείς, άλλωτε ως αντίδραση, άλλωτε ως μια υπενθύμιση για να μην παίρνουμε τη ζωή πολύ στα σοβαρά, τα λατρεύουμε και θα έχουν πάντα μια θέση σε κάποια χωμένη playlist.