Σε αραβικό παντοπωλείο της Αθήνας

 

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως σημάδι ότι έχει γίνει κάποιος ενήλικας, είναι όταν βλέπει τα ψώνια στο σούπερ-μάρκετ σαν στιγμή χαράς και διασκέδασης.

Ο ενθουσιασμός που αισθάνεται κανείς όταν βρίσκει προσφορά 1+1 το αφρόλουτρο με εκχύλισμα από “γάλα μονόκερου και ιβήσκο μαδαγασκάρης” είναι ισάξιος μιας βόλτας στο λούνα παρκ, μιας επίσκεψης στη Ντίσνευλαντ και ενός πάρτυ-έκπληξη. Μαζί όμως.

Κάπως έτσι, τα σαββατιάτικα ψώνια εξελίχθηκαν, όχι απλά σε μια υποχρέωση, αλλά σε ιεροτελεστία. Το κλασσικό χαρτάκι με τα προϊόντα στο χέρι, εν είδει ευαγγελίου της τελετής, είτε από τον ίδιο γραμμένο, είτε υπαγορευμένο από μανάδες, γυναίκες κλπ.

Κι εδώ ανακύπτει το μεγάλο ερώτημα. Που θα πας να τα πάρεις;

Τα γειτονικά μάρκετ σίγουρα είναι η γρηγορότερη και ευκολότερη λύση. Ωστόσο, η εμπειρία δεν είναι ίδια από το να πας “κάτω” στο κέντρο (όπου και αν μένεις – νότια, βόρεια – στο κέντρο πάντα “κατεβαίνεις”). Κάτω, λοιπόν, στην αγορά. Στην πιάτσα.

 

Δεν είναι επειδή τα βρίσκεις φτηνότερα. Άλλωστε, η διαφορά δεν θα άξιζε το εισιτήριο που θα πλήρωνες (λέμε) και το χρόνο που θα σπαταλούσες. Αλλού είναι η μαγεία. Σε αυτά που συναντάς.

Κόσμος και φιγούρες περίεργες όπως αυτή στην Ομόνοια.

Μεγαλόσωμοι πωλητές που φωνάζουν λες και έχουν καταπιεί ηχοσύστημα και παπατζήδες που θέλουν να στα μασήσουν.

Αλλά και η πραμάτια δεν πάει πίσω. Μπανάνες που δεν τρώγονται από μαϊμούδες, αλλά είναι οι ίδιες μαϊμούδες, καθώς φέρουν αυτοκολλητάκι “Τσικίτα” κολλημένο μάλλον εκ των υστέρων. Ξηροκαρπάδικα δίπλα σε κινέζικα και άλλα μαγαζιά χωμένα στα πιο μυστήρια σοκάκια.

Ένα από αυτά, ήταν και ένα αραβικό παντοπωλείο. Η περιέργεια μας έκανε να το εξερευνήσουμε.

Μπαίνοντας μέσα, οι αργιλέδες πάνω στα ψυγεία, ήταν σαν να σου λένε ότι ναι – έχεις έρθει σε αραβικό μαγαζί.

 

Φυσικά δεν έλειπαν και τα υπόλοιπα εξαρτήματα του ναργιλέ – ή “Χούκα” – όπως τον λένε οι άραβες.

Καρβουνάκια από ξύλο καρύδας για μεγαλύτερης διάρκειας καύση και λιγότερες στάχτες. Σε άλλο σημείο είχε κρεμασμένα και τα μαρκούτσια. Τα σωληνάρια δηλαδή από όπου ρουφάς και φυσάς τον καπνό.

 

 

Οι χυμοί είχαν την τιμητική τους. Κυρίως από τροπικά φρούτα που ευδοκιμούν στο κλίμα της Β. Αφρικής όπως το μάνγκο και το γκουάβα. Το μάνγκο τρώγεται και πίνεται ευχάριστα. Το γκουάβα, εάν δεν είναι σε ρόφημα, καλύτερα να το δώσετε σε κάποιον που έχει έρθει για επίσκεψη και θέλετε να τον διώξετε. Δεν ήταν πολύ καλό – ίσως να έφταιγε και η εσοδεία.

 

Αραβικές πίτες που εκεί απλά τις λένε “πίτες”.

 

 

μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο.

.. που λέει και η άλλη στις θυμωμένες σφήγκες ή όπως λέγεται η σειρά τέλος πάντων.

 

 

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς τι είναι.

 

 

Μία από τις παραδοσιακότερες αραβικές γεύσεις είναι και το κοτόπουλο Ολλανδ.. εε.. ίσως και όχι.

 

 

Κι ένα αραβικό φαγητό (που τρώνε οι αιγύπτιοι κυρίως σαν να είναι πατάτες τηγανητές) είναι τα φούλια. Ένα είδος κουκιού που σερβίρεται συνήθως σαν σούπα. Μπορεί όμως να έχετε γευτεί ήδη φούλια, εάν έχετε δοκιμάσει φαλάφελ.

 

 

Στα οπωροκηπευτικά στο αραβικό παντοπωλείο, μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον οι χουρμάδες που έπιαναν ένα ράφι ολόκληρο. Για όποιον τυχόν δεν γνωρίζει, οι χουρμάδες βγαίνουν από ένα δέντρο που είναι ίδιο με τον φοίνικα και μοιάζουν με τεράστιες σταφίδες θα λέγαμε (;;).

Αν έχετε κι εσείς το μικρόβιο της περιέργειας, κάντε του μια επίσκεψη. Το συγκεκριμένο βρισκόταν κοντά στην Αθηνάς.

Και αν είστε λίγο τολμηροί, δοκιμάστε τα προϊόντα του. Μην περιμένετε να σας εξηγήσει κανείς τι είναι – θα έχετε εσείς την χαρά της ανακάλυψης.

Πάντως, το μαγαζί είχε και χαρτιά υγείας. Για παν ενδεχόμενο.. !