Στον Υμηττό και τα σπήλαια Νυχτερίδας και Λιονταριού
Γράφει ο Έιτζεντ Μόλντερ από μια γωνιά της γης.
Αγαπητοί αναγνώστες χαίρετε. Αυξημένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να γράψω τόσον καιρό. Καιρός λοιπόν να επανορθώσω.
Τον Φλεβάρη που μας πέρασε επέστρεψα στην αγαπημένη μου Ελλάδα. Για όσους διαμένετε στο εξωτερικό, πραγματικά μπορείτε να νιώσετε τη λαχτάρα που αισθάνεται κάποιος όταν πρόκειται να επιστρέψει στον τόπο του, έστω και για λίγο. Ιδίως δε όταν η επιστροφή συνδυάζεται με καλή παρέα και εκδρομές (για άθληση) στα μαγικά τοπία της χώρας μας το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό συναίσθημα γαλήνης και θαλπωρής. Στο δια ταύτα λοιπόν, εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό, ο υποφαινόμενος και ένας ακόμα συναγωνιστής, ξεκινήσαμε για τον Υμηττό, και πιο συγκεκριμένα για ορειβασία στα σπήλαια Νυχτερίδας και Λέοντος.
Τα σπήλαια βρίσκονται κοντά στο νεκροταφείο Παπάγου
Εκκίνηση
Η πρόσβαση προς τα σημεία μπορεί να γίνει από πολλές οδούς και μονοπάτια. Ίσως η ευκολότερη είναι μέσω του χωμάτινου δρόμου 3, όπως αυτός φαίνεται στο κάτω αριστερά τμήμα της εικόνας. Ο χωματόδρομος είναι προσπελάσιμος με αυτοκίνητο, όμως όλη η χαρά έγκειται στην πραγματοποίηση της διαδρομής με τα πόδια. Εξάλλου, η απόσταση είναι σχετικά μικρή, καθώς το σπήλαιο του λιονταριού απέχει σχεδόν 2,5 χιλιόμετρα απ’ το σημείο έναρξης του δρόμου.
Εναλλακτικά, η διαδρομή μπορεί να περιλαμβάνει τη στάθμευση του αυτοκινήτου σε παραπλήσιες οδούς και διάβαση μέσω των μονοπατιών. Η δική μας εξόρμηση έγινε μέσω των μονοπατιών 3 και 8 και τμήματος του χωματόδρομου. Αν και η διέλευση είναι ομαλή, σε ορισμένα σημεία η βλάστηση μπορεί να καταστήσει δύσκολο τον εντοπισμό του μονοπατιού. Επίσης, η κλίση, ιδίως του 3, γίνεται σταδιακά μεγαλύτερη οπότε οι καρδιακοί παλμοί ανεβαίνουν αργά, ομαλά και σταθερά.
H θέα της αστικής ζούγκλας λίγο μετά το πέρας του μονοπατιού 3
Στο βορειότερο τμήμα της διαδρομής, ο δρόμος σχηματίζει μια μεγάλη στροφή. Το σημείο αυτό υποδηλώνει πως ο πεζοπόρος βρίσκεται κοντά στο μονοπάτι 10, το οποίο οδηγεί στο σπήλαιο. Για τον εύκολο εντοπισμό του έχουν φροντίσει ο δήμος και οι φίλοι του βουνού, καθώς υπάρχει χαρακτηριστική ξύλινη πινακίδα.
Το μονοπάτι 10 που οδηγεί προς το σπήλαιο
Το μονοπάτι διακλαδίζεται σε ένα μικρό τμήμα, όμως και τα δύο δρομάκια οδηγούν στο σπήλαιο. Στην αριστερή διακλάδωση, όπως ανεβαίνουμε από το χωματόδρομο προς το σπήλαιο, συναντήσαμε αυτό το δέντρο με τον πορτοκαλί κορμό. Πραγματικά ενδιαφέρουσα η δευτερογενής ανάπτυξή του.
Ο κορμός είναι πράγματι πορτοκαλί. Δεν είναι βαμμένος, ούτε φαίνεται έτσι από τον ήλιο. Δυστυχώς ο μικρός αισθητήρας της GoPro δεν αποτύπωσε καλά τα χρώματά του.
Στο σπήλαιο της Νυχτερίδας
Ατάραχη αναπαυόταν η νυχτερίδα κοντά στην είσοδο. Το σπήλαιο της νυχτερίδας – όνομα και πράγμα.
Η είσοδος του σπηλαίου ίσως είναι το μοναδικό τμήμα που μπορεί να φανεί ελαφρώς δύσκολο στην κατάβαση. Αυτό όμως μόνο στην όψη, καθώς στην πράξη είναι ιδιαίτερα εύκολο. Ήδη από το πρώτο τμήμα, η διαφορά της θερμοκρασίας είναι αισθητή.
Ο στενός διάδρομος προς τις αρχές τις διαδρομής. Ο αναίτιος βανδαλισμός με σπρέυ είναι εμφανέστατος.
Ο διάδρομος που οδηγεί στον κυρίως θόλο είναι σχετικά μονότονος ως προς τα χρώματα, όμως με λίγη προσοχή ο εξερευνητής μπορεί να παρατηρήσει ενδιαφέροντες χρωματισμούς, σχηματισμούς και έντομα που ενδημούν στο συγκεκριμένο μέρος. Πλησιάζοντας προς το τέλος της διαδρομής, η υγρασία γίνεται πολύ έντονη και η αίσθηση της θερμοκρασίας είναι διαφορετική.
Το φως του φακού, το είδος του πετρώματος και η χλωρίδα του σπηλαίου σπάνε την “καφέ” μονοτονία
Αυτό είναι το τελευταίο σημείο του σπηλαίου που είναι προσβάσιμο στον άνθρωπο. Συρθήκαμε ελαφρώς εντός αυτού, όμως από εκεί και πέρα τα περάσματα γίνονται εξαιρετικά στενά με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η προσπέλασή τους.
Στο δρόμο της επιστροφής από τον κυρίως στενό διάδρομο. Το θόλωμα λόγω κίνησης είναι εκούσιο.
Βγαίνοντας έξω, μετά από περίπου 20λεπτη παραμονή αυθόρμητα κοιτάξαμε τον καταγάλανο ουρανό. Είναι όμορφη η αίσθηση του καθαρού αέρα και της λιακάδας αμέσως μετά το κλειστοφοβικό περιβάλλον του σπηλαίου.
Στο σπήλαιο του Λιονταριού
Το σπήλαιο του Λιονταριού είναι μεταξύ 10 και 15 λεπτών από το εκείνο της Νυχτερίδας. Ο δρόμος γίνεται κατηφορικός κατά τμήματα. Το σημείο του σπηλαίου υποδεικνύεται, και σε αυτή την περίπτωση, από ξύλινη πινακίδα και βρίσκεται στο μονοπάτι 14. Στην είσοδό του δεσπόζει μια μετα επισημότητας μια επιγραφή που παροτρύνει τον επισκέπτη να μην εισέλθει λόγω κινδύνου. Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως δεν κατάλαβα ποιος μπορεί να ήταν ο κίνδυνος αυτός.
Το σπήλαιο είναι σαφώς μικρότερο, αποτελούμενο από εναν πεπλατυσμένο διάδρομο και έναν κύριο θόλο. Το μήκος του δεν πρέπει να ξεπερνά τα 150 μέτρα. Μορφολογικά δεν έχει να επιδείξει κάτι τρομερό με εξαίρεση τον σχηματισμό της φωτογραφίας που ακολουθεί. Παρά ταύτα, είναι βέβαιο πως στο παρελθόν χρησιμοποιούταν ως καταφύγιο (μεγαλόσωμων;) ζώων της περιοχής.
Ο αξιοπρόσεκτος σχηματισμός που δεσπόζει στον θόλο του σπηλαίου
Επίλογος
Τα σπήλαια της Νυχτερίδας και του Λιονταριού είναι δύο πανέμορφοι σχηματισμοί στον Υμηττό. Η πρόσβασή τους με τα πόδια είναι πολύ εύκολη με διαδρομές για όλες τις ηλικίες και τα επίπεδα φυσικής κατάστασης. Το κοντινό της απόστασης από την αστική ζούγκλα της Αθήνας τα καθιστά μια ευχάριστη εξόρμηση για όλους.
Οι συντεταγμένες των σπηλαίων είναι:
Νυχτερίδας: 37.99100,23.82756
Λιονταριού: 37.98731,23.82977
