ΑνιστοριΚούλης: «Τί τον νοιάζει τον 17χρονο η δολοφονία του Λαμπράκη το ’63;»

«Περασμένα ξεχασμένα» οι πολιτικές δολοφονίες για τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Σαν σήμερα, πριν 55 χρόνια, ήταν η μέρα που ο Λαμπράκης, αγωνιστής με την ΕΔΑ (τον συναπισμό των κομμάτων της αριστεράς, μαζί και του ΚΚΕ), δολοφονείται. Η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή ακολούθησε τότε την απλή γνωστή τακτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις όταν θέλουν να βγάλουν κάποιον που τους ενοχλεί από τη μέση χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα: Βάζουν άλλους να το κάνουν.

Αυτοί οι «άλλοι» είναι συνήθως άτομα του υποκόσμου, όπως ήταν τότε ο Μ. Εμμανουηλίδης (καταδικασμένος για παιδεραστία, βιασμό κλπ.) και ο Σπ. Γκοτζαμάνης ο οποίος οδηγούσε το περίφημο τρίκυκλο. Οι σεσημασμένοι αυτοί τύποι που κάνουν τη βρωμοδουλειά της εξουσίας περιγράφονται και μονολεκτικά με τη λέξη «Παρακράτος». Έννοια επίκαιρη που έρχεται στην επιφάνεια κάθε φορά που η εξουσία.. στριμώχνεται.

Ο κος Μητσοτάκης, λοιπόν, προκάλεσε ρίγη (όχι συγκίνησης) όταν σε εκπομπή του ΣΚΑΪ διερωτήθηκε σχετικά με τη μαύρη αυτή επέτειο «τι το ενδιαφέρει ένα παιδί 17 ετών, τι έγινε το 1963;» !

Ο αγαπητός Κούλης μάλιστα, δυσκολεύτηκε λίγο να ανασύρει το γεγονός στη μνήμη του, σαν να μην πρόκειται για μια πολιτική δολοφονία που συνέβη τα χρόνια που κυβερνούσε ο ιδρυτής της σημερινής ΝΔ, αλλά για κάτι ανάξιο αναφοράς που ανήκει στο παρελθόν και ξεχνιέται με το πέρασμα των χρόνων. Σαν μια παλιά γκόμενα – «που τη θυμήθηκες τώρα ρε αδερφέ;». Βέβαια, για τον Παύλο Τσίμα που μπερδεύει την “Αγελαδίτσα” με δολοφονικά ναζιστικά μαχαίρια, ίσως και να μην ήταν όντως τόσο σπουδαίο.

Η αλήθεια είναι όμως ότι για τον 17χρονο του παραδείγματος, και γενικά για κάποιον που δεν αμοίβεται αδρά για να ξερνά εμετική προπαγάνδα στο ΣΚΑΪ, θα πρέπει να τον κόφτει και να τον νοιάζει η μαυρίλα του παρακράτους διότι ζει και βασιλεύει, και όσο υπάρχουν τέτοιες εξουσίες θα συνεχίσει να δρα.

Δεν έχουν σημασία τα χρόνια. Μπορεί σαν χρονικό διάστημα, τα 55 χρόνια, να μας φαίνεται τεράστιο, μόνο όμως αν το συκρίνουμε με το προσδόκιμο ζωής ενός ανθρώπου. Ωστόσο, ο χρόνος ως μέγεθος στην πολιτική γίνεται αντιληπτό τελείως διαφορετικά. Τα 55 χρόνια μέσα στον ρου της ιστορίας αποτελούν απλώς μία αναλαμπή. Είναι αναλογικά σαν να συνέβη χθες το γεγονός.

Αλλά ακόμα κι έτσι, με τη συλλογιστική του Μητσοτάκη, η επέλαση του Χίτλερ, οι πυρηνικές βόμβες και οι χούντες μάλλον είναι απλώς «περσινά ξινά σταφυλιά», σωστά;

Να τα θυμάται, βεβαίως να τα θυμάται. Άλλωστε ο λαός που δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει, έτσι δε λένε;