Οικισμός Παπανδρέου : Ένα χωριό μέσα στην Αθήνα

Τσιμεντόλιθοι, πατέντες και μπουγάδες λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά, στον οικισμό Παπανδρέου

Μετά από Σοφίες, Τηλέμαχους και Υπατίες κι έχοντας ξεχάσει πως λέγεται αυτό το κίτρινο πράγμα που κανονικά βγαίνει κάθε πρωί και φωτίζει τη γη, αδράξαμε την ευκαιρία αυτό το Σαββατοκύριακο, και σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, βγήκαμε επιζητώντας απεγνωσμένα λίγη βιταμίνη D.

Τα μέρη για να ξεφύγεις από το αστικό τοπίο της Αθήνας, που μοιάζει με διάρροια της “Τιτάν”, λιγοστά. Ορισμένα πρέπει να κοπιάσεις και να βάλεις το αυτί σου στο έδαφος σαν ιχνηλάτης ινδιάνος για να τα ανακαλύψεις, όπως αυτό σε μια παλαιότερη εξόρμηση. Άλλα ωστόσο, μπορεί να είναι κάτω απ’ τη μύτη σου και να μην τα πάρεις καν χαμπάρι.

Ένα από τα τελευταία βρίσκεται στην περιοχή του Γαλατσίου και συγκεκριμένα στα Τουρκοβούνια. Σίγουρα θα έχετε περάσει απ’την περιοχή, ενδεχομένως για καφέ με θέα στις “Υάδες” ή στο πρώην “Ζέπελιν” ή για κάνα ριψοκίνδυνο χαμούρεμα στο Αττικό Άλσος.

Αυτό όμως που πιθανόν να μην γνωρίζατε είναι ότι στην κορυφή ενός εκ των λόφων που απαρτίζουν τα τουρκοβούνια, σε υψόμετρο περίπου 300 μέτρων, βρίσκεται ένας ξεχασμένος οικισμός που δεν θυμίζει σε τίποτα Αθήνα.

Ήδη οδηγώντας στον περιφερειακό του λόφου, θαρρεί κανείς ότι πέρασε μέσω μίας πύλης σε μια περιοχή κατάφυτη. Ενώ, σε ένα σημείο του περιφερειακού, βλέπουμε μία πινακίδα που μας δείχνει που θα στρίψουμε για τον “οικισμό Γ. Παπανδρέου”.

Περιληπτικά, η περιοχή αυτή ήταν παλαιότερα βοσκοτόπια, ωστόσο ήταν στη δεκαετία του ’60 που ξεκίνησαν να έρχονται οι πρώτοι κάτοικοι, ειδικά όταν ο Γ. Παπανδρέου παραχώρησε εκτάσεις σε άπορες οικογένειες (εξού και η ονομασία). Εκεί οι πρώτοι κάτοικοι έχτισαν τις κατοικίες τους με ό,τι μέσα διέθεταν. Μάλιστα, καταλαβαίνει κανείς την προχειρότητα με την οποία κατασκευάστηκαν από τους τσιμεντόλιθους, τα εμβόλιμα τούβλα και τις αμέτρητες πατέντες που τα απαρτίζουν. Ενώ αν είχε σημαία ο οικισμός, αυτή θα ήταν ένα κοντάρι με μια πολύχρωμη μπουγάδα επάνω.

 

 

 

 

 

 

Για τους κατοίκους δεν έλειπαν και οι νομικές περιπέτειες, καθώς το ιδιοκτησιακό καθεστώς της περιοχής ήταν (και είναι) αμφισβητούμενο με διεκδικήσεις μεταξύ των κατοίκων και του δημοσίου με αποκορύφωμα τα χρόνια της χούντας. Τότε, η κυβέρνηση βάλθηκε να εκπληρώσει το “το τάμα του Έθνους”. Το τάμα, δηλαδή, που είχαν κάνει οι οπλαρχηγοί το 1821, εάν επικρατούσαν στην επανάσταση. Οπότε, μια ωραία πρωία αποφάσισαν να εκδιώξουν τους κατοίκους για να χτίσουν τον “ναό του Σωτήρος”, ο οποίος υποτίθεται θα συναγωνιζόταν την Αγία Σοφία. Μάλιστα, ιδρύθηκε και ταμείο γι’ αυτόν τον σκοπό συγκεκριμένα, αλλά τελικά ούτε ναός χτίστηκε και οι χουντικοί επιδόθηκαν σε ένα άθλημα που ήξεραν αρκετά καλά: το μάσημα του κρατικού χρήματος, αφού λέγεται ότι τα εκατομμύρια δραχμές που είχαν συγκεντρωθεί στο ταμείο, μάλλον έφυγαν από τα “ανοιχτά παράθυρα”.

Αντί για ναό του Σωτήρος λοιπόν, στο κέντρο του οικισμού υπάρχει η Αγία Κυριακή, ναός που φαίνεται στο βάθος και που τον προστατεύει, πέραν του θεϊκού στοιχείου, κι ένας συμπαθέστατος σκύλος.

 

 

 

Προχωρώντας στην οδό Ειρήνης, ήδη αχνοφαινόταν, μέσα από τις αυλές των σπιτιών, η απέραντη “τσιμεντένια” θέα που μαρτυρούσε το υψόμετρο στο οποίο βρισκόμασταν.

 

 

Φυσικά, ανάμεσα στα κτίσματα, δεν έλειπαν και οι κατά τόπους καβάτζες για παράνομα ή “άστεγα” ζευγαράκια.

 

 

Καθώς όμως βλέπαμε από κάτω ήδη ορισμένες προεξοχές πιο απόκρημνες, συνεχίσαμε να ψάχνουμε το σημείο που θα μας χάριζε την πανοραμική θέα που περιμέναμε ότι θα υπάρχει. Κατηφορίσαμε, λοιπόν, στην οδό Ηπείρου ..

 

 

.. και πλησιάσαμε στην άκρη του λόφου.

Μία αργή, νωχελική αλλά ρυθμική χιπ-χοπ μουσική άρχιζε να φτάνει στα αυτιά μας. Άλλοτε από κάποια φορητή συσκευή, άλλοτε τραγουδιστά, από τα χείλη κάποιων ανερχόμενων (ίσως) καλλιτεχνών του δρόμου, έβγαιναν στίχοι που καταδίκαζαν την κοινωνία. Η βαριά μυρωδιά του χόρτου στην ατμόσφαιρα μαρτυρούσε πάντως ότι ζητούσαν απεγνωσμένα μια διέξοδο από αυτή.

 

 

Φτάνοντας εμείς, βρήκαμε ένα κιόσκι και καθίσαμε να απολαύσουμε τη θέα που βλέπετε παρακάτω:

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπορεί τα πιο γνωστά και τουριστικά σημεία για να απολαύσει κανείς τη θέα της Αθήνας να είναι ο Λυκαβηττός και ο βράχος της Ακρόπολης, ωστόσο αν κάποιος θέλει μία καλτ εναλλακτική και δεν τον ενοχλούν τα σκουπίδια που (δυστυχώς) έχουν γεμίσει στο άκρο του λόφου, μπορεί εφόσον είναι στην περιοχή να περάσει από τα τουρκοβούνια και τον οικισμό Παπανδρέου.