Χόρχε Μπουκάι: απολαυστικά βιβλία για να σκεφτείς, να μάθεις και να εξελιχθείς

Ο Χόρχε Μπουκάι γεννήθηκε το 1949 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ξεκίνησε να εργάζεται από τα 13 του χρόνια αρχικά ως πωλητής αλλά απασχολήθηκε σε πολλά αντικείμενα μέχρι να αποφοιτήσει το 1973 από το Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες με ειδικότητα στην ψυχική υγεία. Ο ίδιος δηλώνει «επαγγελματίας βοηθός» καθώς ασχολείται με την ψυχική καθοδήγηση ατόμων, παιδιών και ζευγαριών ακολουθώντας την προσέγγιση Gestalt.

Εμείς τον γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία του και τον αγαπήσαμε γι’ αυτήν την μοναδική του ικανότητα να χρησιμοποιεί παραβολές και παρομοιώσεις για να αποδώσει ακόμα και τα δυσκολότερα ψυχοθεραπευτικά νοήματα. Έχει βρει τον τρόπο να μεταφέρει επιστημονικές ιδέες κι έννοιες χρησιμοποιώντας ιστορίες, παραδείγματα κι απλή γλώσσα δίχως να εκλαϊκεύει την ίδια την επιστήμη.

Έχει κυκλοφορήσει πολλά βιβλία τα οποία μεταφράστηκαν σε πάνω από 17 γλώσσες και αποτελούν, όπως λέει κι ο ίδιος, «θεραπευτικά εργαλεία». Πράγματι, έχοντας διαβάσει την πλειοψηφία τους μπορώ να προσυπογράψω σ’ αυτό. Τα βιβλία του είναι έτσι σχεδιασμένα που μπορούν να σου περάσουν αλλά και να τυπώσουν στο μυαλό σου ιδέες, έννοιες και νοήματα τα οποία με λίγη ενδοσκόπηση μπορείς να εκμαιεύσεις και να χρησιμοποιήσεις στην καθημερινότητά σου.

Πραγματεύεται πλήθος καταστάσεων και συναισθημάτων με τέτοιο τρόπο που κάθε βιβλίο μοιάζει με «οδηγό» βελτίωσης, όχι μόνο προσωπικής σου αλλά και της ποιότητας ζωής σου. Φυσικά, η σειρά βιβλίων με τίτλο «Φύλλα Πορείας» είναι ακριβώς αυτό· συμβουλές και καθοδήγηση, όμως δεν έχουν το συνηθισμένο «δασκαλίστικο» ύφος που συναντάς στα βιβλία αυτοβελτίωσης. Παράλληλα, τα βιβλία «Ιστορίες να σκεφτείς» και «Να σου πω μια ιστορία» παίρνουν απλές φαινομενικά ιστορίες (πότε παραδοσιακά παραμύθια, πότε ιστορίες του ιδίου) και μέσα από αυτές περνάει τουλάχιστον ένα διδακτικό μήνυμα.

Παρακάτω σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ιστορίες να σκεφτείς» (εκδόσεις Opera) για να πάρετε μια γεύση.

Η Θλίψη και η Οργή

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη λίμνη.

Ήταν μια λίμνη με κρυστάλλινα και καθαρά νερά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς. Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η Θλίψη και η Οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.

Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η Οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην Οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό. Αλλά η Οργή είναι τυφλή – ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι γυμνή και καθαρή, φόρεσε το πρώτο ρούχο που βρήκε.

Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της Θλίψης…

Κι έτσι, ντυμένη Θλίψη, η Οργή έφυγε.

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η Θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμία βιασύνη- ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα κι αργά, βγήκε από την λίμνη.

Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στην Θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στην λίμνη: το φόρεμα της Οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της Οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η Θλίψη.

(στην εικόνα βλέπουμε ένα απόφθεγμα του Μπουκάι. Μετάφραση: «Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα αλλά για το τι κάνουμε με αυτά»)