Ace Combat 7 : VR – Παραλίγο να φύγουν “ρουκέτες”

 

Παίξαμε το Ace Combat 7, δοκιμάσαμε την VR εμπειρία και βγήκαμε ζωντανοί (σχεδόν)

Όταν η Virtual εκδοχή του Gran Turismo και μόνο σου προκαλεί ναυτία, τότε τι θα γινόταν αν δοκιμάζαμε να οδηγήσουμε – όχι ένα αυτοκινητάκι που απλά πάει γρήγορα – αλλά ένα Sukhoi κοντά στα 2 mach με βαρελάκια και High Yo-yo ;

Ήδη το κάλυμμα του καναπέ υπογράφει τα τελευταία χαρτιά της παραίτησης και πάει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σαν χαλάκι εισόδου σε κάποιο σπίτι που προφανώς θα το προσέχουν πολύ καλύτερα, χωρίς κίνδυνο για εμετούς.

Ακόμα και χωρίς το κάλυμμα όμως (ο καναπές ευτυχώς δεν χωρούσε να περάσει την πόρτα), την εμπειρία του να πετάς ένα μαχητικό jet, απλώς δεν γινόταν να ΜΗΝ την γευτούμε, ακόμα και αν χρειαζόταν να φάμε όλες τις δραμαμίνες μαζί με το κουτί τους και τη φαρμακοποιό. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για το Ace Combat – μια σειρά διαμάντι σε αυτήν την κατηγορία.

Βάζουμε μέσα, λοιπόν, το δισκάκι, φοράμε τον εξοπλισμό που διαβάζει τη σκεψ.. το psvr, θέλαμε να πούμε, στο κεφάλι, και περιμένουμε με ανυπομονησία την πρώτη οθόνη.

Πρώτη εντύπωση; Τέλειο!

 



 

Είμαστε στο hangar πριν ξεκινήσει η αποστολή και εμφανίζονται μπροστά μας, στο hub ας πούμε, τα πράσινα γράμματα του μενού. Το μενού έμοιαζε πραγματικά να αιωρείται μόλις 2 εκατοστά από το μάτι μας.

Αν μπορούσαμε να αποδώσουμε την αίσθηση επακριβώς, θα λέγαμε ότι νιώθαμε σαν τον Τομ Κρουζ στο Minority Report που αλληλεπιδρούσε με τις τρισδιάστατες οθόνες.

Διαλέξαμε αεροσκάφος, ρουκέτες, κάναμε το briefing – η αρχή έμοιαζε παραπάνω από καλή. Θα ήταν έτσι και η συνέχεια;

Έτοιμοι για απογείωση

Αμέσως αλλάζουμε οθόνη και μεταφερόμαστε στον ανελκυστήρα ενός αεροπλανοφόρου που μας ανεβάζει σιγά – σιγά στον διάδρομο ξετυλίγοντας σταδιακά όλη την τρισδιάστατη “μαγεία”.

Η αίσθηση του cockpit, παρά τα λίγο υποβαθμισμένα, λόγω VR, γραφικά, ήταν τόσο ρεαλιστική – με τα όργανα, τις ενδείξεις κλπ. – ενώ κάτι που ενίσχυε την αίσθηση αυτή είναι το γεγονός ότι κοιτώντας δεξιά, αριστερά και πάνω έβλεπες μέχρι και την αντανάκλασή σου να κινείται πάνω στο τζάμι! Αμυδρά βέβαια, όπως άλλωστε θα γινόταν και στην πραγματικότητα, λόγω του φωτός της ημέρας. Αυτό θα πει προσοχή στην λεπτομέρεια.

Καθώς προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στο περιβάλλον, είδαμε το διπλανό αεροπλάνο να εκσφενδονίζεται στους αιθέρες. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα ερχόταν και η σειρά μας.

Αντίστροφη μέτρηση και ναι, είχαμε φύγει από τον καναπέ και ήμασταν πλέον στον αέρα ανεβαίνοντας σταδιακά υψόμετρο.

Καθ’ όλη τη διάρκεια βλέπαμε από κάτω τη θάλασσα και τις βραχονησίδες ενώ σε μια απότομη αλλαγή του υψομέτρου προς τα κάτω, νιώσαμε να “κόβονται” για λίγο τα γόνατά μας!

Και εκεί που πετούσαμε αμέριμνοι ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο, να σου μπροστά εμφανίζονται κάτι μορτάκια που ψάχνονταν για φασαρίες. Καλώς τα δεχτήκαμε.

Ακούω τον Chief να μιλάει “Unidentified aircraft this is the IUN-team” .. τίποτα το unidentified aircraft. Μας έγραψε στα πτερύγιά του.

Αναγνωρίσου ρε! Και αυτό όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε, αλλά μας λόκαρε κατευθείαν για να μας σκοτώσει. Ωραίους τρόπους σου έμαθε η μάνα σου.

Έτσι είστε ρε; Ετοιμαστείτε να φάτε τις ρουκέτες μου. Τώρα, οι ρουκέτες θα ήταν του παιχνιδιού; Θα ήταν του εμετού; Πάντως ρουκέτα θα τρώγανε σίγουρα.

Αμέσως πετάξαμε ψηλά για να τους αποφύγουμε και να χαθούμε μέσα στα σύννεφα μόνο και μόνο για να δούμε το τζάμι να γεμίζει με σταγονίδια από το σύννεφο. Σταγονίδια τα οποία κυλούσαν προς τα πίσω λόγω της ταχύτητας!

Εκεί ήταν που χύσαμε.. σταγονίδια χαράς (αυτό θύμισε λίγο πρωτοσέλιδο “Πράσινης”). Ωραία λεπτομέρεια.

 



Οι αερομαχίες και οι παρολίγον.. “ρουκέτες”

Μέχρι εκείνη τη στιγμή γινόταν ένα dogfight με τα όλα του, κυνηγώντας τους αντιπάλους λυσσασμένα και σηκώνοντας κάθε τόσο το κεφάλι ψηλά στο cockpit για να δούμε τη θέση του αντιπάλου. Αν έπαιζε στο background και Kenny Loggins – Danger Zone θα ήμασταν ίδιοι ο Maverick στο “Top Gun” ! (ο Τομ Κρουζ έχει την τιμητική του σήμερα).

Τα μορτάκια όμως, αφού φάγαμε κάνα-δυο από δαύτους, έγιναν ακόμα πιο ζόρικα και άρχισαν να μοιράζουν τις ρουκέτες σαν στραγάλια. Εκεί ήταν που τα είδαμε και λίγο κωλυόμενα.

“Missile Alert” ξανά και ξανά και να βαράει κόκκινα το hub. Και δώστου μετά κωλοτούμπες και θρι-σίξτυ βαρελάκια για να τις αποφύγεις, και να μην ξέρεις μετά αν το μπλε που βλέπεις είναι ουρανός ή θάλασσα.

Εκεί ήταν λίγο που μας ήρθαν κάτι εφιδρώσεις και νιώσαμε το στομάχι μας να δένεται κόμπο. Χρειάστηκε να το σταματήσουμε για λίγα δευτερόλεπτα και να πάρουμε λίγο τις ανάσες μας. Τα πολλά G μας λυγίσανε βλέπετε.

 

Σε δεύτερο χρόνο ωστόσο, το πήγαμε πιο στρωτά και το προχωρήσαμε και στο δεύτερο επίπεδο (από τα τρία συνολικά VR επίπεδα) το οποίο ξεκινάει και γαμηστερά ανάμεσα σε βομβαρδισμούς και αεροπλάνα που πέφτουν δίπλα σου!

Εν κατακλείδι, η εμπειρία ήταν απλά ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΗ και σίγουρα πρέπει να δοκιμάσετε το Ace Combat 7 σε VR. Η ναυτία είναι ένα αρνητικό παρελκόμενο του PSVR που έρχεται με κάθε παιχνίδι το οποίο έχει ταχύτητα και σύντομες αλλαγές του προσανατολισμού, αλλά αξίζει έστω μέχρι εκεί που αντέχετε (και σας το λέει άτομο που ζαλίζεται και στο τραμ).

Αν δεν σας πείσαμε πάντως, μην απογοητεύεστε – πάντα υπάρχει λύση :

 

Αλλιώς, αφήστε τις VR αερομαχίες και μείνετε συντονισμένοι για ένα.. διαφορετικό review του Ace Combat 7 !

 



Facebook Comments

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Τα cookies μας βοηθούν να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μας, συμφωνείτε με τη χρήση cookies εκ μέρους μας Περισσότερες πληροφορίες

Τα cookies μας βοηθούν να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μας, συμφωνείτε με τη χρήση cookies εκ μέρους μας

Close