Καλοκαίρι θα σημαίνει πάντα θερινό σινεμά

Το θερινό σινεμά κι η ιστορία του

Το θερινό σινεμά ήρθε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Σύνταγμα το 1900 και δε θύμιζε την σημερινή του υπόσταση. Αρχικά οι «υποδομές» ήταν σχεδόν ανύπαρκτες αλλά η ιδέα του θερινού κινηματογράφου είχε κάθε δυνατότητα να αγαπηθεί στην Ελλάδα του γλυκού καλοκαιριού.

Έτσι, το 1903 άνοιξε ο ιστορικός πλέον θερινός κινηματογράφος «Αίγλη» του Ζάππειου. Στη συνέχεια, το 1918 στην Κηφισσιά εμφανίστηκε η «Μπομπονιέρα», ενώ η άνθιση του είδους είχε ήδη πάρει σάρκα. Σύντομα κι άλλοι κινηματογράφοι όπως το «Cine Paris» το 1920 και το «Cine Θησείον» το 1935 εμφανίστηκαν κι αγαπήθηκαν εξίσου.

Η ανάπτυξη του θερινού κινηματογράφου και η πτώση του

Την δεκαετία του ’60 την άνοδο του κινηματογράφου ακολούθησαν και τα θερινά σινεμά. Ο κόσμος άρχισε να βγαίνει, να απολαμβάνει τις προβολές ελληνικών αλλά και χολιγουντιανών ταινιών. Υπολογίζεται μάλιστα πως σε Αθήνα, Πειραιά και προάστια υπήρχαν περίπου 320 θερινοί κινηματογράφοι. Όλοι γεμάτοι τα βράδια για να καλύψουν μια αγαπημένη πλέον συνήθεια.

Με την εδραίωση της τηλεόρασης στα ελληνικά σπίτια και την ύφεση του ελληνικού κινηματογράφου αυτή η εποχή ήρθε στο τέλος της. Η εποχή της βιντεοκασέτας έβαλε λουκέτο σε πολλούς θερινούς κινηματογράφους κι άφησε άλλους να παλεύουν. Στο προσκήνιο ήρθαν άλλοι τρόποι διασκέδασης παίρνοντας τα ηνία. Οι χώροι που άλλοτε στέγαζαν κάποιο θερινό σινεμά έγιναν σούπερ μάρκετ, συνεργεία, πάρκινγκ ή και πολυκατοικίες.

Το θερινό σινεμά σήμερα

Ο θερινός κινηματογράφος ταυτίστηκε με μια άλλη εποχή. Με δεκαετίες πιο ανέμελες και εικόνες που σήμερα θα αποκαλούσαμε vintage. Συνδέθηκε άρρηκτα με το γιασεμί, το γλυκό του κουταλιού και το ξεχασμένο πια «τσιπς, μπυράλ, κοκ» του πωλητή που φώναζε στο διάλειμμα. Για κάποιους, έχει ακόμα εκείνη την «παλιακή» γεύση σπιτικής λεμονάδας και την αίσθηση δροσιάς.

Σήμερα, προτιμάται από αρκετούς χωρίς όμως να χρωματίζεται από την κοσμοσυρροή των multiplex. Ίσως γιατί σπάνια προβάλλονται νέες ταινίες, ίσως γιατί προτιμούμε την δροσιά μιας κλιματιζόμενης αίθουσας από ένα μελτέμι. Πάντως, το θερινό σινεμά εκτιμάται μέχρι και σήμερα κι ας μη βιώνει την ίδια άνθιση. Εξάλλου οι κινηματογράφοι γενικότερα σημειώνουν πτώση στα κέρδη τους, πώς θα διέφερε το θερινό;

Για τους λάτρεις του είδους, το θερινό σινεμά είναι κάτι σαν ταξίδι πίσω στον χρόνο. Μπορεί γι’ αυτό να ευθύνονται οι κλασσικές ταινίες που συχνά προβάλλονται, ή τα καθίσματα που ξεπήδησαν από το παρελθόν. Όμως, το μόνο βέβαιο είναι πως τα θερινά σινεμά σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές. Στους σημερινούς εξηντάρηδες και πενηντάρηδες το θερινό σινεμά θυμίζει ρομαντικά ραντεβού, στους νεότερους ίσως θυμίζει οικογενειακές εξόδους. Μπορεί να θυμίζει εκείνο το ζεστό καλοκαίρι που μας βρήκε στο κλεινόν άστυ κι αναζητούσαμε μανιωδώς λίγη δροσιά και μια διαφορετική διασκέδαση. Ίσως να έχει και για μας την γεύση ενός καλοκαιρινού έρωτα -ποιος ξέρει;

πηγή φωτογραφίας: athensvoice.gr

Τα θερινά σινεμά που πρέπει να πας

Ακόμα κι αν το θερινό σινεμά δεν είναι ψηλά στις προτιμήσεις σου, χρωστάς στον εαυτό σου την εμπειρία ενός ξεχωριστού θερινού κινηματογράφου. Εδώ σου έχουμε μια ενδεικτική λίστα με 5 κινηματογράφους που σίγουρα αξίζει να επισκεφθείς:

Cine Θησείον (Απ. Παύλου 7, Θησείο)

Μπροστά σου μια προσεκτικά επιλεγμένη ταινία και στα αριστερά σου ο Παρθενώνας, θες κι άλλα;

Cine Paris (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα)

Κάτω από το Ιερό Βράχο, με το ηλιοβασίλεμα πίσω από το άσπρο πανί. Αν αυτό δε σου αρκεί, μάθε πως εδώ μπορείς να δεις την ταινία και στα μικρά μπαλκονάκια για πολύ prive καταστάσεις.

Cine Φλοίσβος Πάρκο Φλοίσβου Π. Φαλήρου (πλησίον Μαρίνας)

Ιδανικό για να συνδυάσεις περατζάδα δίπλα στο κύμα και ταινία. Στα θετικά ότι μπορείς να απολαύσεις την ταινία και αραχτός σε μία από τις ξαπλώστρες της μπροστινής σειράς.

Cine Καμάρι Σαντορίνη

Σε καταπράσινο χώρο με διακόσμηση εξωτική, το Cine Καμάρι είναι μια εξαιρετική επιλογή εξόδου άπαξ και είσαι στη Σαντορίνη.

Cine Ναταλί (Μεγάλου Αλεξάνδρου 3, Θεσσαλονίκη)

«Μια όαση δροσιάς» όπως το αποκαλούν οι ιδιοκτήτες. Με άρωμα θάλασσας και τη δροσιά του κήπου, ξεχνάει κανείς ότι πριν γίνει σινεμά ήταν ασβεστοποιία.