Η καλοσυντηρημένη μπίζνα του επαγγελματικού αθλητισμού: ο Έιτζεντ Μόλντερ καταθέτει

Στο παρόν κείμενο θα ήθελα να αναλογιστούμε σχετικά με το που βαίνει ο «επαγγελματικός» αθλητισμός.  Ομολογώ πως το συγκεκριμένο θέμα ήθελα να το καταθέσω προς συζήτηση με αφορμή το περιστατικό που έγινε μεταξύ δυο παικτών της Παρί Σεν-Ζερμέν, του Neymar και του Cavani. Για όσους δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους, οι 2 επιθετικοί της ομάδας του Παρισιού τσακώθηκαν πολύ έντονα σχετικά με το ποιος θα εκτελέσει ένα κερδισμένο πέναλτυ. Μέσα στις τόσες ανούσιες αράδες που γράφτηκαν για το περιστατικό, μόλις μία ήταν πραγματικά άξια προσοχής και ήταν εκείνη που έριξε φως στο πραγματικό αίτιο του περιστατικού. Φαίνεται, πως οι δυο αυτοί ποδοσφαιριστές δεν τσακώθηκαν ούτε για τη δόξα, ούτε λόγω του εκρηκτικού χαρακτήρα τους, αλλά – μην πέσετε από τα σύννεφα – για τα λεφτά. Στα συμβόλαιά τους, τόσο με την ομάδα, όσο και με τους χορηγούς, υπάρχει όρος που αναφέρει πως ο πρώτος σκόρερ θα πληρωθεί αδρά. Φυσικά το περιστατικό δεν είναι το μόνο, όμως μάλλον ήταν το πιο χαρακτηριστικό μιας πολύ διαβρωμένης, από τα συμφέροντα, νόρμας που κατατρώει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.

Δυστυχώς, συμπεριφορές σαν και αυτήν τείνουν να γίνουν κανόνας σε όλο το φάσμα του αθλητισμού και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο – συμπεριφορές που πηγάζουν και που έχουν ως μόνο γνώμονα τα λεφτά. Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα σας πείσει. Πλέον, η αξία ενός αθλητή μετριέται ανάλογα με τους διαδικτυακούς φίλους που διαθέτει. Διαφημίσεις, χορηγοί, υποτροφίες για προετοιμασίες, αθλητική ένδυση και υπόδηση, όλα βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με αυτή τη μόδα του να προβάλλεται ασταμάτητα η προσωπική τους ζωή στο ίντερνετ.

Εξάλλου, πάνω στον ενθουσιασμό του, ένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ το ομολόγησε: η IAAF πλέον θέλει οι κορυφαίοι αθλητές της να βγάζουν συγκεκριμένη και αυστηρά καθορισμένη εικόνα προς τα έξω, με απώτερο σκοπό την καλύτερη εμπορευματοποίηση κι εκμετάλλευση του αθλήματος. Ανέφερε πως, (ο αθλητής) πρέπει να είναι και να συμπεριφέρεται σαν σούπερ-σταρ – με σκοπό να πέφτουν ζεστά τα «ντόλαρζ» από τις πολυεθνικές θα προσέθετα εγώ. Μην σας παραξενεύει λοιπόν το ότι ο αθλητής του στίβου, έχει γίνει σαν τον ποδοσφαιριστή, δηλαδή ασχολείται περισσότερο χρόνο (ξε)πουλώντας την εικόνα του στο κοινό, παρά στις προπονήσεις. (Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό είναι ευεργετικό, όπως για παράδειγμα στην αναπαραγωγή σκηνών κατά την οποία παροτρύνουν τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, σε άλλες περιπτώσεις είναι τόσο κοινότυπο και υποκριτικό, που μόνο ενόχληση μπορεί να προκαλέσει.)

Ξέρει πως με την αποδοχή της καθορισμένης αυτής συμπεριφοράς θα κερδίσει μία θέση στο πάνθεον του αθλητισμού, θεμελιώνοντας πάνω σε αυτό το σαθρό σύστημα την υστεροφημία του και όχι μόνο. Βλέποντας την γενικότερη εικόνα αρκεί να σκεφτούμε πόσα λεφτά βγάζουν αθλητές σαν τον Μεϊγουέδερ, τον Φέντερερ, τον Ιμπραΐμοβιτς ή τον Μπολτ και να συλλογιστούμε για λίγο τι ουσιαστικό προσφέρουν στην κοινωνία που να δικαιολογεί αυτόν τον πακτωλό χρημάτων. Γιατί ναι, αγαπητέ μου αναγνώστη, το να τρέχεις τα 100 μέτρα σε σχεδόν 9,6 δευτερόλεπτα είναι αξιοθαύμαστο, πόσο μάλλον όταν αυτό το κατόρθωμα ίσως κάνει ένα παιδί να προτιμήσει το στίβο από τα ναρκωτικά, όμως σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την κατάθεση επταψήφιων ποσών στους λογαριασμούς τους μόνο και μόνο για την παρουσία τους στα γκλαμουράτα γκαλά της Πούμα ή του εκάστοτε χορηγού. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να τονίσουμε πως το να επιλέξει ένα παιδί τον υγιή δρόμο είναι θέμα παιδείας και ο ρόλος του αθλητή πρέπει να είναι επικουρικός και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει στις μέρες μας.

Τι συμπέρασμα μπορούμε επομένως να βγάλουμε από όλα αυτά; Για να είμαι ειλικρινής, εγώ έμαθα τον αθλητισμό διαφορετικά· ρομαντικά θα τολμούσα να πω. Είχα την τύχη να υπάρξω ερασιτέχνης αθλητής σε άλλες, πιο αγνές, εποχές. Με δίδαξαν πως ο αθλητισμός σημαίνει άμιλλα, δηλαδή υγιής ανταγωνισμός, ομαδικότητα και τάση για πρόοδο, μακριά από ντόπες, γκλαμουριά, ματαιοδοξία κι αλαζονεία. Για να εμπνεύσεις κάποιον και να εμπνευστείς από κάποιον άλλον, πρέπει να αφήνεις τα κατορθώματα και τις πράξεις σου να μιλήσουν και όχι το instagram. Ακόμη θα ήταν σώφρον, άντί κάποιος να βγάζει τις ανασφάλειές του στην επιφάνεια με το να κάνει αντιαθλητικά και απαξιωτικά σχόλια, να βοηθάει τον αντίπαλό του, καθώς έτσι βοηθάει και τον ίδιο του τον εαυτό να γίνει καλύτερος κι ας μην το καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή.

Εάν, φίλτατε, συμφωνείς σε κάτι από αυτά, είναι στο χέρι σου να απομονώσεις τα κακώς κείμενα από τη ζωή σου και να στείλεις ένα μήνυμα στο μιντιακό και αθλητικό σύστημα που στα σερβίρει κάθε μέρα στο πιάτο. Χειροκρότησε  τον πυγμάχο που σηκώνει το χέρι του αντιπάλου του μετά το αποτέλεσμα, ως ένδειξη σεβασμού, επιδοκίμασε τον αθλητή που έδωσε τη μισή του περιουσία σε φιλανθρωπικούς σκοπούς αντί να αγοράσει τη νέα Φεράρι (oι Paulo Maldini και Darren Fletcher είναι δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα) και θαύμασε τον Σπύρο Γιαννιώτη για το ήθος του, που είναι εμφανές σε κάθε δήλωσή και πράξη του, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνει το πάν για να μυήσει τους νέους στην μαγεία του αθλητισμού.

Ο Έιτζεντ Μόλντερ μας παρέδωσε το άρθρο και χάθηκε μυστηριωδώς μέσα στα σκοτεινά καλντερίμια, αλλά θα ξαναχτυπήσει σε ανύποπτο χρόνο. Μέχρι τότε, αναλογίσου και προβληματίσου. Ποιοι αθλητές είναι παραδείγματα προς μίμηση και ποιοι προς αποφυγή; Είμαστε ικανοποιημένοι με το θέαμα, τα αποτελέσματα και τις επιδόσεις που βλέπουμε στους αγωνιστικούς χώρους; (και όχι στα σχόλια που είναι όλοι πρωταθλητές). Και στην τελική, πού βαίνει, λοιπόν, ο αθλητισμός;